( Somboon )
“สัตว์ที่ประกอบด้วยปัญญาจักษุอย่างประเสริฐ มีเป็นส่วนน้อย สัตว์ที่ตกอยู่ในอวิชชาหลงใหล มากกว่าโดยแท้ สัตว์ที่ได้ฟังธรรมวินัยที่พระตถาคตประกาศไว้ มีเป็นส่วนน้อย สัตว์ที่ไม่ได้ฟังธรรมวินัยที่พระตถาคตประกาศไว้ มากกว่าโดยแท้”
พระธรรมไม่สาธารณะ
พระธรรมของพระพุทธเจ้าไม่สาธารณะทั่วไปกับทุกคน ผู้ที่สะสมความเห็นถูกสะสมศรัทธา มาเท่านั้นที่จะเห็นประโยชน์และเผยแพร่ แนะนำในสิ่งที่ดี มีประโยชน์ ดังนั้นในสังคมปัจจุบันที่ผ่านเลยไป ๒๕๐๐ กว่าปี ผู้คนมากไปด้วยกิเลส เมื่ออายุขัยต่ำกว่าร้อยปี ตามที่พระพุทธเจ้าทรงแสดง ทำให้สัตว์โลกย่อมยินดีในสิ่งที่เป็นความเห็นผิด เผยแพร่ในสิ่งที่ผิด และย่อมนิยม ชมชอบรูป รส กลิ่น เสียง อันเอื้อต่อกิเลส เพราะ โลภะ ย่อมไหลไปง่ายในที่ต่ำ ในที่ที่สัตว์มากไปด้วยกิเลส จึงเป็นธรรมดาที่ความเห็นถูก จะเป็นที่นิยมชมชอบของกิเลสไม่ได้เลย การเผยแพร่จึงเป็นไปได้น้อย เมื่อเทียบกับการเผยแพร่ในสิ่งที่ผิด หรือ สิ่งที่เอื้อต่อกิเลส และเมื่อไม่ได้ศึกษาพระธรรมโดยละเอียด และไม่ได้มีความเห็นถูกที่สะสมมา ก็จึงทำให้เข้าใจแม้แต่คำว่า ธรรมะ คำว่า ปฏิบัติ ผิดไปจากความเป็นจริง เพราะความไม่รู้และความเห็นผิดที่มากในปัจจุบันนั่นเอง
เมื่อปัจจุบันมากไปด้วยความเห็นผิด สิ่งที่เผยแพร่นิยม ก็ต้องเป็นไปตามกำลังของชนหมู่มากที่เข้าใจผิดอย่างนั้น จึงไม่ต้องไปจัดการและทำอะไรทั้งสิ้นเพราะสภาพธรรมเป็นไปอย่างนั้น ตามยุคเสื่อมของคุณธรรมและความเห็นถูก เริ่มจากตัวเราเป็นสำคัญที่สุด คือ ความเห็นถูกของเราเอง
พระธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดง เป็นวาจาสัจจะ ที่ทำให้ผู้มีโอกาสได้ฟัง ได้ศึกษา มีความเข้าใจอย่างถูกต้องตรงตามความเป็นจริง และที่สำคัญผู้ที่จะได้ฟังได้ศึกษานั้น ต้องเป็นผู้มีศรัทธา เห็นประโยชน์ของความเข้าใจพระธรรมเท่านั้น ไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้ฟังจะได้ศึกษา แม้แต่ในสมัยพุทธกาล เมื่อพระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า เสด็จอุบัติขึ้นในโลก ทรงแสดงพระธรรม ก็มีสัตว์โลกเป็นจำนวนไม่น้อยเลย ที่ไม่ได้ฟัง ไม่ได้ศึกษา ไม่ได้รับประโยชน์จากพระธรรม ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ ยุคนี้สมัยนี้ ผู้ที่สนใจที่จะฟังที่จะศึกษาพระธรรมตรงตามที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดง มีน้อย สิ่งที่ไม่ถูกต้อง ไม่เป็นไปตามพระธรรม จึงมีมากเป็นธรรมดา สำหรับผู้ที่เห็นประโยชน์ของความเข้าใจพระธรรม เมื่อท่านได้เข้าใจแล้ว ย่อมไม่เข้าใจแต่เพียงผู้เดียว เป็นผู้มีจิตที่ประกอบด้วยเมตตาที่จะอนุเคราะห์ผู้อื่นได้เข้าใจอย่างที่ตนเองได้เข้าใจด้วย ตามกำลังความสามารถที่จะเป็นไปได้ เป็นการช่วยกันเผยแพร่พระธรรมในแนวทางที่ถูกต้องให้แพร่หลายออกไป การประกาศพระธรรมคำสอนที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดง โดยไม่ต้องการสิ่งหนึ่งสิ่งใด ทั้งหมดทั้งปวงนั้นเพื่อประโยชน์ของผู้มีโอกาสได้ฟัง ได้ศึกษาเป็นสำคัญ “พระธรรมยิ่งเปิดเผยยิ่งรุ่งเรือง”
