“ศัตรู ที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด ในชีวิตเราก็คือ ตัวเราเอง(ที่ขาดสติ)“….

※ บทเรียนจากใบไม้ ※
ต้นไม้ไม่เคยเสียดายใบเก่า ปล่อยให้ร่วงหล่นตามฤดูกาล
สายน้ำไม่เคยลังเลที่จะไหล ปล่อยให้กระแสพาไปตามวิถี
ดอกไม้ไม่เคยหวงเกสร ปล่อยให้สายลมโอบอุ้มไปไกล
เมฆฝนไม่เคยกักเก็บหยาดน้ำ ปล่อยให้โปรยปรายลงสู่ผืนดิน

ใบไม้ที่ร่วงหล่น แทนที่จะสูญสิ้น กลับกลายเป็นอาหารหล่อเลี้ยงผืนดิน
สายน้ำที่ไหลจากไป แทนที่จะหมดสิ้น กลับกลายเป็นชีวิตใหม่สองฝั่ง
เกสรที่ลอยละลิ่ว แทนที่จะสูญหาย กลับงอกงามเป็นป่าเขียวขจี
หยาดฝนที่ร่วงหล่น แทนที่จะขาดหาย กลับคืนกลายเป็นแม่น้ำสายใหญ่
.
ธรรมชาติช่างเป็นครูที่แสนงดงาม ยิ่งสละ กลับยิ่งสมบูรณ์
เรามัวแต่สะสมจนชีวิตล้นทะลัก แต่สุดท้าย…ชีวิตกลับว่างเปล่า

ธรรมชาติสอนเราว่า ความอิ่มเอมไม่ได้อยู่ที่การเก็บกัก
ความงดงามไม่ได้อยู่ที่การยึดครอง และความสมบูรณ์ไม่ได้อยู่ที่การได้มา
แต่อยู่ที่การให้ออกไปอย่างไม่ลังเล อยู่ที่การปล่อยวางอย่างเป็นธรรมชาติ

ใบไม้ที่ร่วงหล่นลงดิน ไม่ใช่จุดจบของชีวิต
แต่เป็นการเริ่มต้นบทใหม่ ด้วยการคืนความสมบูรณ์ให้กับโลก

การปล่อยวางไม่ใช่การสูญเสีย แต่เป็นการเปิดพื้นที่ให้สิ่งใหม่ได้เติบโต
ใบไม้ที่ยอมสละตัวตน เพื่อหล่อเลี้ยงชีวิตใหม่ที่กำลังจะผลิบาน

บางที ความสุขที่แท้จริง อาจไม่ได้อยู่ที่การได้มาสิ่งใหม่ แต่อยู่ที่การกล้าปล่อยวางสิ่งเก่า
เพื่อเปิดใจต้อนรับสิ่งใหม่ๆดีๆ ที่ชีวิตกำลังจะมอบให้
.
𝐶𝑟𝑒𝑑𝑖𝑡 : 𝑂𝑀𝐺 𝑁𝑎𝑡𝑢𝑟𝑎𝑙 𝐿𝑒𝑔𝑎𝑐𝑦